امپریالیسم آمریکا
پوستر مبارزه? انتخاباتی ریاست جمهوری 1900 برای حزب جمهوری‌خواه. «تاکنون پرچم ایالات متحده در سرزمین‌های خارجی به اهتزاز در نیامده مگر برای کمک به نوع بشر و نه کشورگشایی و گسترش قلمرو» رئیس‌جمهور ویلیام مک‌کینلی 12 ژوئیه? 1900. در سمت چپ، وضعیت در سال 1896 و پیش از پیروزی انتخاباتی مک‌کینلی به تصویر کشیده شده‌است: «دموکرات‌ها پیروز شدند: مردم از بانک‌ها فرار کردند. حکمرانی اسپانیا در کوبا» در سمت راست، وضعیت در سال 1900 و پس از چهار سال ریاست جمهوری مک‌کینلی به تصویر کشیده شده‌است: «جمهوری‌خواه‌ها پیروز شدند: مردم به بانک‌ها هجوم آوردند. حکمرانی آمریکا در کوبا» (جنگ آمریکا و اسپانیا در 1898 روی داد).
امپریالیسم آمریکا (به انگلیسی: American imperialism) اصطلاحی‌است که به نفوذ سیاسی، اقتصادی، نظامی و فرهنگی ایالات متحده در سایر نقاط جهان اطلاق می‌گردد. مفهوم امپریالیسم آمریکا نخستین بار پس از جنگ آمریکا و اسپانیا در سال 1898 و انضمام فیلیپین به خاک آمریکا آوازه یافت.
امپراتوری و امپرالیسم
توماس جفرسون در دهه? 1780 منتظر سقوط امپراطوی اسپانیا بود: «...تا زمانی که جمعیت [سربازان] ما به قدر کافی پیشروی کنند تا آن را قطعه قطعه از آن‌ها بگیرند». در نتیجه سیدنی لنز، تاریخ‌نگار آمریکایی، اشاره می‌کند که «میل به گسترش - حتی به قیمت جان انسان‌های دیگر - به آغاز شکل‌گیری خود ایالات متحده باز می‌گردد.»
آثار و نتایجی که تحت عنوان «امپریالیسم فرهنگی» طبقه‌بندی می‌شوند، بدون آن‌که در سیاست‌های آشکار دولت جایی داشته باشند روی می‌دهند. استوارت کریتون میلر اظهار می‌دارد که خوشبینی و بی‌اطلاعی عموم مردم از سیاست عملی (Realpolitik) شناسایی خوی و رفتار امپریالیسمی آمریکا را با مشکل مواجه می‌کند. مقاومت در برابر اشغال مستقیم سرزمین‌های خارجی منجر به در پیش گرفتن سیاستِ اعمال نفوذ از طرق دیگر شده‌است. یکی از این روش‌ها فرمانروایی کردن بر دیگر کشورها از طریق جانشین وابسته است. در این کشورها دولت‌های نامحبوب داخلی فقط و فقط به سبب حمایت ایالات متحده از آن‌ها سرپا می‌مانند.
گسترش سرزمین‌هایی که تحت کنترل سیاسی و نظامی ایالات متحده بودند پس از جنگ جهانی دوم و در دوره‌ای که آلمان و اتریش در مه و ژاپن و کره در سپتامبر 1945 تسلیم و اشغال شدند و پیش از استقلال فیلیپین در ژوئیه? 1946 به بیشترین مقدار خود رسید.[1]